Nederland Archieven - Parelduiken

Overnachten in een yurt op landgoed Wientjesvoort

Door het hek wandel ik een groene oase binnen, een licht glooiend landschap met rododendrons en berken. De voormalige eigenaresse van het landgoed heeft in haar testament laten vastleggen dat deze nooit gekapt mogen worden. Wientjesvoort Zuid is een plek met natuur- en cultuurhistorische waarde. Onder de grond ligt zelfs nog een nederzetting uit de Steentijd.

Aan de rand van het terrein staan een aantal yurt’s en tipi’s, met hier en daar een houtwal ertussen. Om de plek zelf te ervaren, logeer ik een nacht in een yurt, samen met mijn tienjarige dochter. Deze is al snel na aankomst verdwenen: samen met de dochters van de beheerders is ze de paarden aan het te verzorgen. Onze Mongoolse tent is goed voorzien, met onder andere een comfortabel bed, een gasstel en een houtkacheltje. ’s Avonds schijnt door de lichtkoepel het zachte licht van de volle maan. De volgende morgen worden we vroeg wakker. Buiten ligt alles onder een laagje dauw. We wandelen door de serene rust van het sprookjesachtige landschap, waar alleen de wetten van de natuur gelden.

Wat opvalt is dat je hier geen geboden of verboden treft, maar vooral vriendelijkheid en welwillendheid.‘Regels horen niet van bovenaf opgelegd te worden’, legt beheerder Wieteke uit. ‘Iedereen die hier te gast is, moet het zelf gaan aanvoelen. Natuurlijk heb ik wel wat basisregels opgesteld om op terug te kunnen vallen. Zo wordt hier niet gebouwd en niet gewoond, er mag alleen worden gerecreëerd. En het afval wordt duurzaam gescheiden. Er komen nog een paar jaarplekken bij, maar verder moet er ruimte blijven voor passanten. We zoeken mensen die zich echt willen binden aan het terrein.

Tijdens de Bigheart-kampen leven we als een familie, waarin het gaat om aandacht, liefdevolle verbinding en hoe we met de aarde omgaan”
Wieteke de Vries

Een oefening in samenleven. Wieteke en haar partner Hans hebben er lang naar gezocht en verschillende alternatieve woonvormen uitgeprobeerd: van leefgemeenschappen in Frankrijk en België tot de vrijstaat ADM in Amsterdam en het opstartende ecodorp Bergen. Maar daar ging het uiteindelijk vooral over de onderlinge relaties en groepsprocessen. ‘Het schiet niet op als je wel vijf keer per week moet vergaderen’, verzucht Wieteke. Dat bleek niet te passen bij hun eigen, meer pragmatische instelling.

Wientjesvoort Zuid zijn ze daarentegen blanco ingestapt, zonder van te tevoren te bepalen hoe het terrein zou worden ingericht: ‘We bekijken wat de plek zelf aangeeft.’ Zo is achter op het terrein een plek gecreëerd, waar allerlei ceremonieën gehouden worden. Twee keer per jaar staat hier een week lang alles in het teken van de zweethut-ceremonies die worden gegeven door de Amerikaan Carl Bigheart. Tijdens zijn laatste bezoek aan Nederland verwoordde de sjamaan het als volgt: ‘You first commit yourself to this piece of earth, and then to the people’.

Wieteke: ‘Als iemand hier komt en er een goed gevoel bij heeft, dan kan er iets ontstaan. Dat gaan we niet forceren door verplichte bijeenkomsten. Wel zijn er vrijwillige klusdagen. Op die dagen ben je echt met het terrein bezig: met de boomverzorging, het kippenhok, het houthakken. Dat moet volgens ons ook de insteek zijn: laten we eerst deze plek maar eens verzorgen, dan komt de rest vanzelf. We leven tijdens de Bigheart-kampen als een familie, waarin het gaat om aandacht, liefdevolle verbinding en hoe we met de aarde omgaan. Dat is iets wat we hier niet alleen in die weken, maar ook in ons dagelijks leven willen realiseren.

Terwijl ik Wieteke interview, zie ik mijn dochter op een wit paard langsrijden – zij met blote voeten, het paard zonder zadel. Pipi Langkous-achtige tafrelen. Op een heel natuurlijke manier zijn de kinderen de hele dag met de paarden in de weer. Ze voeren circuskunstjes uit, gaan achterstevoren op de paarden zitten, erop staan en helpen elkaar daarbij.
Als we de spullen pakken voor ons vertrek, vertrouwt mijn dochter me toe: “Ik zou hier wel willen wonen…

Wil je ook verblijven in een yurt op Wientjesvoort Zuid? Kijk op supertrips.nl. Ook kunnen er op Wientjesvoort (school)kampen worden gehouden en de jaarfeesten worden gevierd.

Initiatiefnemers Wieteke de Vries, Hans Polak, David Schaling en de stichting Land of Seattle hebben zich verenigd in Vrienden van Wientjesvoort Zuid. Ze huren het, maar het streven is om het terrein uiteindelijk te verwerven als gemeenschapsgrond. Hun wens is ervoor te zorgen dat de grond ‘geneutraliseerd’ wordt en de grond niet meer kan worden gekocht of verkocht op de markt. Dit vanuit de gedachte dat als grond wordt verhandeld er – ten koste van de natuur – toch weer gebouwd gaat worden.

Dit artikel publiceerde ik eerder in het magazine AM:

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Wientjesoord-compleet-n.jpg

Wientjesvoort Zuid: een stukje vrije aarde – Antroposofie Magazine

Wandelen over landgoed Eerde

Het landgoed Eerde kent een gevarieerd landschap waar je heerlijk kunt wandelen.
Om je bewust te worden van waar je precies bent, vertel ik hier iets over de rijke geschiedenis van het landgoed.

Al in de 14e eeuw stond hier al een houten burcht, waar de beruchte roofridder Evert van Essen de omgeving terroriseerde en kooplieden tijdens hun doortocht beroofde. In 1380 kwam daar een einde aan, toen de autoriteiten het rovershol lieten platbranden.

In 1715 liet Johan Werner van Pallandt kasteel Eerde bouwen, dat lange tijd in de familie bleef.

De laatste, kinderloze baron Philip Dirk van Pallandt stelde het landgoed aan het begin van de 20e eeuw open voor activiteiten van allerlei groepen.
Delen van het landgoed worden sinds de dag van vandaag gebruikt door de padvinderij.

Een ander deel van het landgoed schonk de baron aan de Indiase wijsgeer Krishnamurti, die er tussen 1925 en 1929 theosofie onderwees. Je kunt het je nu niet voorstellen, maar in die jaren was landgoed Eerde één van de belangrijkste spirituele centra ter wereld. Van 1924 tot 1938 werden hier de zogenaamde Sterkampen georganiseerd: mensen uit de hele wereld kwamen er kamperen, om met elkaar te filosoferen over de betere wereld die met de komst van Krishnamurti zou aanbreken.

Waarheid zonder paden

In 1929 nam Krishnamurti afstand van de verwachting dat hij de nieuwe wereldleraar zou zijn.
Hij deed dit in een indrukwekkende rede: Waarheid is een land zonder paden. Daarin sprak hij de beroemd geworden woorden: “Waarheid, zeg ik u, is een land zonder wegen erheen, dat langs geen enkel pad, door geen enkele godsdienst, door geen enkele sekte, is te bereiken. Dat is mijn standpunt, daar houd ik absoluut en onvoorwaardelijk aan vast.”

In 1933 vestigden de Quakers op Eerde een school, waar de eerste jaren veel kinderen van Duitse Joden hun toevlucht vonden. Later zou deze uitgroeien tot de huidige internationale school.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd onder Duits bevel op de plek waar eens de vreedzame Sterkampen werden gehouden, het strafkamp Erika opgericht. Mede door de afgelegen ligging van het kamp konden de bewakers de gevangenen ongehinderd mishandelen. De wrede mishandelingen, maar ook dwangarbeid, ziektes, ondervoeding en regelrechte executies kostten zeker 170 gevangenen het leven. Op 31 december 1946 werd kamp Erika opgeheven. Op het voormalige kampterrein is nu een bungalowpark gevestigd, vakantiecentrum Besthmenerberg (Vacantievreugd). Een kruis en een bescheiden gedenksteen in het bos herinneren aan de gruweldaden die hier zijn begaan. In het voorjaar van 2020 is er een nieuw monument gebouwd. Vanwege de corona-crisis is de onthulling hiervan uitgesteld.

In de app wikiloc kun je deze door mij uitgestippelde route bekijken en downloaden. Zoek in de app op mijn naam: Parelduiken – Hester van Delden.

Een boomhut aan de Vecht

In april 2020 ging ik op zoek naar een contact-vrij huisje in of dicht bij de natuur, om met het gezin even bij te komen van de hectische weken die achter ons lagen. Uiteindelijk vond ik op camping de Koeksebelt in Ommen deze parel aan de Vecht.

Ons huisje op palen heet heel toepasselijk Ooievaarsnest en bevindt zich op een rustige plek, aan de rand van de camping.

De hut is niet alleen mooi om te zien, maar ook comfortabel. Er is een compleet ingericht keukentje en een badkamer met douche en toilet. Beneden bevindt zich een ruime bedstee en er liggen matrassen op de zolderverdieping, die via een steile trap te bereiken is.

Vanuit de boomhut heb je een mooi uitzicht over de rivier de Vecht en de aangrenzende weilanden.

Op het moment dat we aankomen stroomt het van de regen. Nadat de spullen zijn uitgepakt maak ik daarom eerst wat bekers warme chocolademelk.

Gelukkig knapt het al gauw op en kunnen we zelfs in het zonnetje op het terras zitten. Terwijl de kinderen verderop met andere kinderen spelen, drinken Bart en ik een glaasje wijn en genieten van ons mooie uitzicht. We zijn het erover eens dat dit een ideale plek is om tot rust te komen. Voor de kinderen valt er op de camping genoeg te beleven en tegelijk bieden de ligging en de hoogte van ons onderkomen de nodige rust en privacy.

De volgende ochtend worden de door ons bestelde verse broodjes in een mandje gelegd dat je vervolgens omhoog kunt takelen.
Hoe ‘Covid-19-proof‘ wil je het hebben?

Onder de hut bevinden zich nog een ruime picknicktafel en hangmat. Af en toe kregen we bezoek – uiteraard op gepaste afstand – van deze gepluimde gast!

Op de camping kun je een kano of sub board huren. We voeren in een Canadese kano over de kalme stroom van de rivier de Vecht en namen een picknick mee voor onderweg.

Vanaf het water kon je de boomhut goed zien liggen!

Ommen is een mooi stadje maar door de situatie konden we het niet uitgebreid bezoeken. Hopelijk krijg ik daar nog een keer de kans voor, want alleen al de ligging aan de Vecht maakt het interessant.
In de omgeving van Ommen is gelukkig genoeg te beleven. Zo maakten we een mooie wandeling over het prachtige Landgoed Eerde. Over de rijke geschiedenis van het kasteel en het landgoed lees je meer in mijn blog over Landgoed Eerde.